Szkody osobowe

Rodzaje roszczeń w przypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia:

Odszkodowanie jednorazowe (art. 444§ 1 K.C.) związane jest z pokryciem wszelkich kosztów, które wystąpiły w następstwie wypadku (w tym rodzaju świadczeń zwrotu kosztów leczenia poszkodowany może zażądać z góry lub po zakończonym leczeniu na podst. faktur lub rachunków w oryginale).

Sprawca szkody jest zobligowany do pokrycia wszelkich strat spowodowanych wypadkiem oraz utraconych korzyści majątkowych (odpowiednio udokumentowanych – zaświadczenie z urzędu skarbowego – deklaracja podatkowa, umowy o pracę, kontrakty, itp.). Do zasadnego zgłoszenia roszczenia koniecznym jest udokumentowanie częściowej niezdolności do pracy oraz udokumentowany spadek dochodu. Odszkodowanie z tytułu utraconego dochodu posiada przede wszystkim charakter wyrównawczy i nie jest podstawą utrzymania bytowego poszkodowanego.

Poszkodowany na podstawie przepisów prawa może ubiegać się o krótkotrwałe naprawienie szkody w postaci renty na zwiększone potrzeby, jakimi są: opieka medyczna, sprzęt rehabilitacyjny, amortyzacja tego sprzętu, niezbędne leki. Konieczną podstawą do ubiegania się i przyznania jest zaświadczenie lekarskie, które to odpowiednio precyzuje długość rehabilitacji oraz opiekę medyczną.

Aby roszczenie o rentę było zasadne muszą zostać spełnione dwie przesłanki.
Po pierwsze musi zostać stwierdzone, że poszkodowany całkowicie lub częściowo utrącił zdolność do pracy zarobkowej.
Po drugie utrata musi generować po jego stronie zmniejszenie dochodów. Sprawca szkody będzie świadczył rentę tylko do tej części utraconego dochodu, jaka jest następstwem obrażeń powypadkowych.

Aby roszczenie o rentę było zasadne muszą zostać spełnione dwie przesłanki.
Po pierwsze musi zostać stwierdzone, że poszkodowany całkowicie lub częściowo utrącił zdolność do pracy zarobkowej.
Po drugie utrata musi generować po jego stronie zmniejszenie dochodów. Sprawca szkody będzie świadczył rentę tylko do tej części utraconego dochodu, jaka jest następstwem obrażeń powypadkowych.

Zadośćuczynienie jest bardzo szczególną formą świadczenia, gdyż w odróżnieniu od odszkodowania, które to ma na celu naprawienie szkód materialnych i wymiernych, zapewnia pokrycie strat tzw. „trudnych do określenia” – ból, cierpienie fizyczne i psychiczne. Zadośćuczynienie nie ma schematycznego procesu przyznawania środków finansowych, gdyż ma na nie wpływ bardzo wiele czynników z życia poszkodowanego. Bierze się przede wszystkim pod uwagę: zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyty w szpitalach, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne itp.), trwałość skutków wypadku (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiowa, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie sie stanu zdrowia), wiek poszkodowanego (zwykle kalectwo dla np. dziecka jest większą krzywdą), niemożność prowadzenia normalnego życia, w tym zawodowego, uprawiania np. sportów, zawarcia związku małżeńskiego, posiadania dzieci, utratę kontaktów towarzyskich itp.

1. jednorazowego odszkodowania (art. 446 § 3)
   • Jednorazowe odszkodowanie przysługuje najbliższym członkom rodziny zmarłego, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej.
2. renty (art. 446 § 2)
   • Renta płatna w następstwie śmierci poszkodowanego (alimentacyjna)W momencie śmierci poszkodowanego o tego typu rentę mogą zwrócić się do ubezpieczyciela sprawcy osoby, którym zmarły dostarczał środków do życia. Należą do nich przede wszystkim dzieci, wychowankowie zmarłego oraz w niektórych wypadkach jego małżonek czy konkubent, a także inne bliskie osoby utrzymywane przez poszkodowanego.
3. zwrotu kosztów leczenia i pogrzebu (art. 446 § 1)
   • Koszty leczenia i pogrzebu zmarłego należą się, według ustawy temu, kto je poniósł, niezależnie od tego, czy jest spadkobiercą poszkodowanego.